Miltiadis Ntovas

 

Miltiadis Ntovas

 

Night

 

Greedy wound, the glory of Love, the petrified glory! Midnight I remembered again! Redemption's death with Cupid's swords. Every temple of night is a wound. Absolutely desolate is Love in my soul. The chalice of fire was born in the holy darkness of the Arch. Arch of lords and thieves, with the stars of Orion greeting the night. I have seen moments where they speak, the castles of silence, where they celebrate secretly at midnight! Feast the exaltation of the Mind, transcendence of Eros the bows of Love. Infinite conversation in the Light, immaculate and absolute the sea under the Stars. At midnight they serve wine, the black wine loved by the forty slaves. Odyssey of the night are the barriers, dreams travel on honey covered spears. Plans of the ocean master! Stripped bare in the cave, remembering. Remembering with the divine breeze, defines the resurrection equation that burns. Resurrection with night's Soul, where poor midnights seek Heaven. They seek the ends of the Mind. Of a rebel who is both built and unbuilt, who is born. He is born with the mother's starry sky. And in the night the irredeemable Despina in my soul!

(Translation Xanthi Hondrou-Hill)

 

 

 

Νύχτα

 

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 

Άπληστη πληγή, της Αγάπης η δόξα η πέτρινη! Μεσάνυχτα θυμήθηκα ξανά! Της λύτρωσης το θάνατο με τ’ Έρωτα τα ξάρτια. Κάθε ναός της νύχτας και πληγή. Απόλυτα μοναχική η Αγάπη στην Ψυχή μου. Γεννήθηκε φωτιάς η χλαλοή, στο ιταμό πανίερο σκοτάδι της Αψίδας. Αψίδας αφεντάδων και ληστών, με τ’ άστρα του Ωρίωνα προϋπαντεί τη νύχτα. Συνάντησα στιγμές όπου μιλούν, κάστρα σιγής μεσάνυχτα κρυφά πανηγυρίζουν! Πανήγυρις η ύψωση του Νου, υπέρβαση του Έρωτα στα τόξα της Αγάπης. Άπειρου η συζήτηση στο Φως, απέριττη κι απόλυτη η θάλασσα στ’ Αστέρια. Μεσάνυχτα κερνάρουνε κρασί, το μαύρο π’ αγαπήθηκε απ’ τους σαράντα σκλάβους. Οδύσσεια της νύχτας οι φραγμοί, όνειρα ταξιδεύουνε σε δόρατα μελένια. Σχεδία του αφέντη Ωκεανού! Άσπιλη απογύμνωση στο σπήλαιο, που θυμάται. Θυμάται με τ’ αγέρι το θεϊκό, ορίζει την εξίσωση ανάστασης που καίει. Ανάστασης με νύχτας την Ψυχή, όπου άπορα μεσάνυχτα τον Ουρανό γυρεύουν. Γυρεύουν και τα πέρατα του Νου. Ενός κτιστού μα κι άκτιστου αντάρτη που γεννιέται. Γεννιέται με τη μάνα ξαστεριά. Κι η νύχτα η αλύτρωτη Δέσποινα στην Ψυχή μου!

 

 

 

Midnight

 

Eros without Erotas, midnight moments passing by

 

Smile on a screen of a devious computer, the doric damnation of hope.

 

Midnight! Time froze, marched out with the dreams!

 

Starlight and laughter, reminders of Heaven, sandy Souls, of a faking Aphrodite.

 

It's midnight! The god of dreams, a tragic murderer, worships Medea!

 

My thoughts, witchcraft that aches, triumphant Arches at the death of the Lovers.

 

The forest of shadows is growing, candles are lighting its Youth.

 

Uplifted with the Light of the Poets! Uncovering the Moments with bows I fear.

 

Black-robed voices and procession, The queen's eyes borrowing darkness.

 

A speechless style, that worships the night. The emblem of existence, where Light grieves!

 

Petrified moments of the Arch, a dance shines spears and earthly masks.

 

Earthen, angry and dead! At the midnight of Absolute Truth!

(Translation By Xanthi Hondrou-Hill)

 

 

Μεσάνυχτα

 

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 

Έρως δίχως Έρωτα, μεταμεσονύχτιες στιγμές που προσπερνάμε Χαμόγελο σ’ οθόνη ιταμού υπολογιστή, της ελπίδας δωρικό το ανάθεμα. Μεσάνυχτα! Ο Χρόνος παγωμένος βγήκε πορεία με τα όνειρα! Αστροφεγγιά και γέλιο, θύμησες του Ουρανού, χωμάτινες Ψυχές, μιας ψεύτρας Αφροδίτης. Είναι μεσάνυχτα! Ο θεός των ονείρων, τραγικός δολοφόνος, προσκυνάει τη Μήδεια! Οι σκέψεις μου, μαγεία που πονά, θριαμβικές Αψίδες στων Ερώτων το θάνατο. Μεγάλωσε το δάσος των σκιών, που κεριά το φωτίζουν στη Νιότη του. Ύψωμα με το Φως των Ποιητών! Στιγμών της απογύμνωσης στα τόξα που φοβάμαι. Αχός μαυροντυμένος και πομπή, τα μάτια της βασίλισσας δανείσανε σκοτάδι. Άλαλο ύφος, που η νύχτα προσκυνά. Ομοίωμα της ύπαρξης, το Φως όπου λυπάται! Πέτρινες της Αψίδας οι στιγμές, χορός φεγγίζει δόρατα γήινων προσωπίδων. Γήινων, θυμωμένων και νεκρών! Στ’ Απόλυτου τα πέρατα μεσάνυχτα Αλήθειας!

 

 

 

Aphrodite

 

Midnight! Cupid encountered a cliff in the course of lost moments.

 

Stony shore of Souls, the secondary dreams of Sleeping Beauty!

 

Sorrow and Fear, suns spears of the mind, With Apollo as driver in the chariot of Truth.

 

Muffled laughter, moments of rage, were heard at midnight from the stars of Love!

 

Screens and shadows spoke to me, the cypresses of Youth, toasts to Aphrodite!

 

To Aphrodite the goddess of Love, who fears neither petrified nor angry words.

 

Untimely is the Arch's anger, and dreams persuaded the Muses to meet.

 

The night's Soul's encounter, a dance with the white spears of lonely Love.

 

Love with Apollo's light, which is feared by the night with the stars.

 

Remembrance the queen of the mind! Sadly undressing, the drama of dreams.

 

Forest of enchanted candles, multitudes of birds of redemption praise their King!

 

I have disguised myself in the form of Antaeus, with the Soul of Hector, Achilles's miracle

 

Speechless is the Absolute of the Mind, illuminates the grief-stricken goddess, the earthly Aphrodite!

(Translation By Xanthi Hondrou-Hill)

 

 

Αφροδίτη

 

Δρ Μιλτιάδης Ντόβας

 

Μεσάνυχτα! Ο Έρωτας συνάντησε γκρεμό στην πορεία των στιγμών, που χαθήκανε. Πέτρινο ακρογιάλι των Ψυχών, τα ονείρατα τα δεύτερα Ωραίας Κοιμωμένης! Λύπη και Φόβος, ήλιοι σάρισας του Νου, μ’ αρματοδρόμο Απόλλωνα στο άρμα της Αλήθειας. Γέλιο υπόκωφο, στιγμών οργής, ακούστηκε μεσάνυχτα απ’ τ’ άστρα της Αγάπης! Μου μίλησαν οθόνες και σκιές, της Νιότης οι κυπάρισσοι, σπονδές στην Αφροδίτη! Στην Αφροδίτη των Ερώτων τη θεά, που δε φοβάται πέτρινα και θυμωμένα λόγια. Άκαιρη της Αψίδας η θυμιά, τα όνειρα κινήσανε τις Μούσες ν’ ανταμώσουν. Αντάμωμα στης νύχτας την Ψυχή, χορός με τ’ άσπρα δόρατα μοναχικής Αγάπης.

 

Αγάπης με τ’ Απόλλωνα το Φως, που η νύχτα τη φοβήθηκε κερνάροντας Αστέρια. Θύμηση η βασίλισσα του Νου! Λύπη και απογύμνωση, το δράμα των ονείρων.

 

Δάσος τα μαγεμένα τα κεριά, πλήθος πουλιά της λύτρωσης υμνούν το βασιλιά τους! Ντύθηκα του Ανταίου τη μορφή, με την Ψυχή του Έκτορα, το θάμα τ’ Αχιλλέα! Άλαλο το Απόλυτο του Νου, φωτίζει θλίψης θέαινα, γήινη Αφροδίτη!

 

 

MILTIADIS NTOVAS